Lute dobre spodobanje

2. Nětk so póčnje wšitko jimać,
tež štož nima žiwjenja.
Tu so počinaju přimać
štomy, płody, symjenja.
Tam tych rěčkow wody rěča,
hdźež tu po kamješkach běža.
Wšitko zynči w’ wušomaj
a so lubi wočomaj.

3. Što to wucho we tych lěsach
rjenje spěwać njesłyši!
Štož so spěwa we tych horach,
to we dołach wotmołwi.
Tam tón škowrončk horje zleći,
hač joh lědma wóčko widźi,
a tak wjes’le spěwa sej
swoje trilom trilomtrej.

4. Sołobik tón rjeńšo móže,
žadyn ptačk jom runja njej’.
Na njeho so poska lóže,
hdyž wón rano spěwa sej.
Hlej, kak rjenje spěwa w nocy,
swoje napina wón mocy.
Koho, měniš, woła tu?
Nic tu swoju njewjestu?

5. Hlejće! Tam da dźe ta wona
a tež k njemu přileći,
kotromž jako jeho žona
budźe znata po rěči.
Tam so wonaj b’dźetaj znoš’wać,
jedyn toho druhoh poskać.
Wón te hałžki hromadźa,
moch pak wona do hnězda.

6. Hdyž pak wona poč’na sedźeć,
jěsć jej wón sam přinoša.
Wón jej njeda dale lećeć,
ze wšěm wón ju wobstara.
Potom wonaj swoje młode
jako swoje lube płody
spěwać, lětać wučitaj.
Tak je horje ćehnjetaj.

7. Bóh tón stworićel wšo wjedźe
pola tutych zwěrjatow.
Što je dźiwne, hdyž wón něhdźe
wjedźe z porom čłowjekow.
Hdyž so stanje z dobrej radu,
z česću, zjawnje a nic skradźu,
tajkich Bóh tež žohnuje
a jim zbožo pósćele.

8. Hlejće! Hans Ralbičan Šołćic
wobroći so do młyna,
chcył je pomhać wodu wróćić
a ju wjesć na spušćadła.
Wulka woda młynej škodźi,
mjeńša lěpje koło wodźi.
Šołta, kaž je připrawa,
trjeba wodu do piwa.

9. Što pak wón tam dale pyta?
Njecha ničo wjace měć?
Praša, hač je pšeńca mlěta,
zo by pomhał jemu mlěć.
Wón chce pomhać raki łójić,
a kak słodźa, rady zhonić.
Młynk tón wjele nalubi,
tola žane njełóji.

10. Wšak młynk druhdy Šołtu trjeba,
hdyž chce pić a nima mlěć.
Tón jom zaso z nuzy pomha,
hdyž chce tamón žonu měć.
Jedna ruka myje druhu,
lěpje štóž ma dobru hubu,
tón joh skoro narěči,
zo so za nim wobroći.

11. Bjerće wšitcy swoje časy
derje sebi na kedźbu.
Hdyž su něhdźe wulke kwasy,
přińdu hosćo hromadu.
Młynko, ty maš dobru muku,
daj mi jeno twoju ruku!
Tu wšak budźa wot macy,
wěr mi, dobre tykancy.

12. Młynk a Šołta na te słowa
staj tu skoro přezjedne,
sčasom přińdźe radosć znowa,
Šołta brašku pósćele.
Braška swoje słowa wjedźe,
praša so a rěči něhdźe:
»Kata, chceš ty Hansa měć?«
»Haj!« Hlej, to bě spěšna rěč.

13. Potom pola wěrowanja,
hdyž so dale prašeše,
kaž tam pola slubowanja
tež tón braška praješe,
hač je jeju swěrna wola,
kaž być wona dyrbi tola,
»Hanso, chceš ty Katu měć?«
»Haj wšak, haj!« To bě ta wěc.

14. Nětk bě wšitko dokonjane,
ruce běštej zawdatej,
wěrowanje wuspěwane,
za blidom žno sedźitej.
Hans bu wón a Kata wona,
wón bu muž a wona žona.
Štož być dyrbi, stanje so,
kaž to dźensa wěrno jo.

15. Dokelž tež w nalětnim času
wšitko so tak poruje,
da so dźensa při waj’ kwasu
wamaj zbožo popřeje.
Njech Bóh dobre do waj’ šćěpi,
njech wón dary derje krjepi,
zo byštaj wój wobstajnje
žiwaj byłoj hromadźe.

16. Kaž tón sołobik a wona
budźtaj pěknje přezjedne,
přezjednosć to je ta króna
we tym swjatym mandźelstwje.
Njewukńtaj pak tola lětać,
ale wukńtaj derje spěwać,
ptačk tón w lófće z křidłami,
wój pak doma z próstwami.

17. Z pócćiwosću, ze sćerpnosću,
z jednym dobrym přikładom,
z lubosću a z kedźbliwosću,
druhdy z wótrym wobličom:
Tak so ludźe horje ćahnu,
zo hdyž padnu, zaso stanu,
přińdu k swojej połnosći
a tež něhdy k zbóžnosći.

18. Tón Knjez žohnuj waj’ prjódkwzaćo,
a budź z wamaj wobstajnje!
Štož staj dźensa wzałoj na so,
to tež dźeržtaj hromadźe.
Wón daj wamaj swoju hnadu
a tež we wšěm mócnu radu,
zo tón hewak wěsty křiž
wamaj był kaž paradiz.

19. Wón daj wamaj we tych lětach
jednoh małoh Markusa
a tež we tych žohnowanjach
jednoh młodoh Jakuba.
Wón daj wamaj wšitko zbožo,
zdźerž a žohnuj čestne łožo,
zo wój dźěći, to Bóh daj,
štwórtoh stawa widźitaj.

20. Kónčnje wzmitaj zwólnje horje
tuto serbske připismo,
budźe to, da budźe derje
wostać moje měnjenjo.
Njeje-li pak we wšěm radne,
da je tola něšto žadne,
zo tež maja Serbojo
jedne kwasne łopjeno.