1. Lute dobre spodobanje,
nalěće nam přinjese.
Wšitko žada žohnowanje,
hewak płodow njenjese.
Nětk so płodźi wša natura.
To je radosć teho bura,
hdyž wón widźi, na zemi
zo so wšitko zeleni.

2. Nětk so póčnje wšitko jimać,
tež štož nima žiwjenja.
Tu so počinaju přimać
štomy, płody, symjenja.
Tam tych rěčkow wody rěča,
hdźež tu po kamješkach běža.
Wšitko zynči w’ wušomaj
a so lubi wočomaj.

3. Što to wucho we tych lěsach
rjenje spěwać njesłyši!
Štož so spěwa we tych horach,
to we dołach wotmolwi.
Tam tón škowrońčk horje zleći,
hač joh lědom wóčko widźi,
a tak wjes’le spěwa sej
swoje trilom trilomtrej.

4. Sołobik tón rjeńšo móže,
žadyn ptačk jom runja njej’.
Na njeho so poska lóže,
hdyž wón rano spěwa sej.
Hlaj, kak rjenje spěwa w nocy,
swoje napina wón mocy.
Koho, měniš, woła tu?
Nic tu swoju njewjestu?

5. Hlajće! Tam da dźe ta wona
a tež k njemu přileći,
kotromž jako jeho žona
budźe znata po rěči.
Tam so wonaj b’dźetaj znoš’wać,
jedyn teho druhoh poskać.
Wón te hałžki hromadźa,
moch pak wona do hnězda.

6. Hdyž pak wona poč’na sedźeć,
jěsć jej wón sam přinoša.
Wón jej njeda dale lećeć,
ze wšim wón ju wobstara.
Potom wonaj swoje młode
jako swoje lube płody
spěwać, lětać wučitaj.
Tak je horje ćehnjetaj.

7. Bóh tón stworićel wšo wjedźe
pola tutych zwěrjatow.
Što je dźiwne, hdyž wón něhdźe
wjedźe z porom člowjekow.
Hdyž so stanje z dobrej radu,
z česću, zjawnje a nic skradźu,
tajkich Bóh tež žohnuje
a jim zbože pósćele.

8. Hlajće! Hans Ralwičan Šołćic
wobroći so do młóna,
chcył je pomhać wodu wróćić
a ju wjesć na spušćadła.
Wulka woda młónej škodźi,
mjeńša lěpje koło wodźi.
Šołta, kaž je připrawa,
trjeba wodu do piwa.

9. Što pak wón tam dale pyta?
Njecha ničo wjacy měć?
Praša, hač je pšeńca mlěta,
zo by pomhał jemu mlěć.
Wón chce pomhać raki łojić,
a kak słodźa, rady zhonić.
Młóńk tón wjele nalubi,
tola žane njełoji.

10. Wšak młóńk druhdy Šołtu trjeba,
hdyž chce pić a nima mlěć.
Tón jom zasy z nuzy pomha,
hdyž chce tamón žonu měć.
Jena ruka móje druhu,
lěpje štóž ma dobru hubu,
tón joh skoro narěči,
zo so za nim wobroći.

11. Bjerće wšitcy swoje časy
derje sebi na kedźbu.
Hdyž su něhdźe wulke kwasy,
přińdu hosćo hromadu.
Młóńko, ty maš dobru muku,
daj mi jeno twoju ruku!
Tu wšak budźa wot macy,
wěr mi, dobre tykancy.

12. Młóńk a Šołta na te słowa
staj tu skoro přezjene,
sčasom přińdźe radosć znowa,
Šołta brašku pósćele.
Braška swoje słowa wjedźe,
praša so a rěči něhdźe:
»Kata, chceš ty Hansa měć?«
»Haj!« Hlaj, to bě spěšna rěč.

13. Potom pola wěrowanja,
hdyž so dale prašeše,
kaž tam pola slubowanja
tež tón braška praješe,
hač je jeju swěrna wola,
kaž być wona dyrbi tola,
»Hanso, chceš ty Katu měć?«
»Haj wšak, haj!« To bě ta wěc.

14. Nětk bě wšitko dokonjane,
rucy běštej zawdatej,
wěrowanje wuspěwane,
za blidom žno sedźitej.
Hans bu wón a Kata wona,
wón bu muž a wona žona.
Štož być dyrbi, stanje so,
kaž to dźensa wěrno jo.

15. Dokelž tež w nalětnym času
wšitko so tak poruje,
da so dźensa při waj’ kwasu
wamaj zbože popřeje.
Njech Bóh dobre do waj’ šćěpi,
njech wón dary derje krjepi,
zo byštaj wój wobstajnje
žiwoj byłoj hromadźe.

16. Kaž tón sołobik a wona
bydźtaj pěknje přezjene,
přezjenosć to je ta króna
we tym swjatym mandźelstwje.
Njewukńtaj pak tola lětać,
ale wukńtaj derje spěwać,
ptačk tón w lofći z křidłami,
wój pak domach z próstwami.

17. Z póc’iwosću, ze sćerpnosću,
z jenym dobrym přikładom,
z lubosću a z kedźbliwosću,
druhdy z wótrym woblečom:
Tak so ludźe horje ćahnu,
zo hdyž panu, zaso stanu,
přińdu k swojej połnosći
a tež něhdy k zbóžnosći.

18. Tón Knjez žohnuj waj’ prjódkwzaćo,
a bydź z wamaj wobstajnje!
Štož staj dźensa wzałoj na so,
to tež dźeržtaj hromadźe.
Wón daj wamaj swoju hnadu
a tež we wšim mócnu radu,
zo tón hewak wěsty křiž
wamaj był kaž paradiz.

19. Wón daj wamaj we tych lětach
jenoh małoh Markusa
a tež we tych žohnowanjach
jenoh młodoh Jakuba.
Wón daj wamaj wšitko zbožo,
zdźerž a žohnuj česne łožo,
zo wój dźěći, to Bóh daj,
štwórtoh stawa widźitaj.

20. Kónčnje wzmitaj zwólnje horje
tuto serbske připismo,
budźe to, da budźe derje
wostać moje měnjenjo.
Njeje-li pak we wšim radne,
da je tola něšto žadne,
zo tež maja Serbojo
jene kwasne łopjeno.