1. Sedało źowčo spód dubom,
spód dubom zelonem.
A pśijěł jo tam rejtaŕ k njej
na kónju na brunem,
jederhej,
na kónju na brunem.

2. »Co ty tud źěłaš, źowcyšćo,
spód dubom zelonem?
Šyjoš ty šanty žyźane,
wijoš wěnki ruśane,
jederhej,
wijoš wěnki ruśane?«

3. »Dwa wěnka som ja wuwiła
wot ruty drobneje.
Ten jaden debu lubom’ daś,
ten drugi sama měś,
jederhej,
ten drugi sama měś.«

4. »To ja śi gronim, źowcyšćo:
Ten jaden dejš mě daś.
Njerozgniwaj ty rejtarja,
rozgniwaj lubego,
jederhej,
rozgniwaj lubego.«

5. »Co pak mě jo wo rejtarja,
rejtarja cuzego?
Rejtaŕ ten mě pšejc wujěźo
a zas njepśijěźo,
jederhej,
luby zas pśijěźo.«

6. Rubali su se, rubali,
tśo kněžki wo jeje wěnk.
Tak dłujko su se rubali,
až do dnja běłego,
jederhej,
až do dnja běłego.

7. Jadnog’ wjeźechu na kjarchob,
drugego badaroj,
tśeśog’, wěrnego lubego,
do jeje komorki,
jederhej,
na běłu póstolu.