1. We tych hagacyjach tam
choźi raźi Gracyjan.
A te rědne źowčo pytaś,
móžoš jano we tych lipach:
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

2. We tych lipach tam a how
maju kněža knějski stoł,
wjelike kněža, małe kněža,
wjelike nare, małe nare.
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

3. Zymjewe žgan zyma jo,
młogem’ lubosć skazyjo.
Jaden za tym drugim kuka
a tak wjelgin tešnje stuka:
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

4. Zymjewe žgan ma swój cas,
pśidu cuze kuždy cas.
Na reju du we tym graśu,
nejlěpše pak jo jich smjaśe:
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

5. Mama groni: »Luby nan,
glej, to źowčo rosćo žgan.
A ten gólc tu brodu měwa,
glědaj, tak se wóno źěła.«
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

6. Lubyjice choźe tam
gromaźe a teke sam.
A tej ruce pośiskuju,
we lubosćach se póškaju.
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.

7. Pótom pśiźo ten rědny cas,
gaž ten wajchtaŕ pśiźo zas.
Pótom domoj źemy zlažka,
kuždy pšaša: »Źo mója wjažka?«
W Barlinju, Barlinju,
źož te bomy kwětli su.