1. Hnał je tón wbohi wowčer
swoj’ wbohe wowcki won,
hdyž wšitcy ludźo spachu
a w dobrym měri su.

2. Wubrał je jene jehnjatko
ze swojoh stadleška,
njesł je tam lubcy, holičcy
pod jeje komorku.

3. »Spiš aby njespiš, holečo?
Ći njesu jehnjatko.«
»Wo jehnjatko ći njerodźu,
njedaš-li rubiško.«

4. »Och, rubiško ći njesměm dać,
mać by mje swarjeła.«
»Hdyž rubiško mi njesměš dać,
wo jehnjo njerodźu.«

5. »Ja chcu ći daći róžičkow
wšelakich barbičkow,
wot tych ty budźeš wěncaj wić,
wěncaj dwaj rućanaj.«

6. Lubemu budźeš jedyn dać,
druhi za sebje wzać.«
»Što pomhataj mi wěncaj dwaj,
hdyž luboh njekrydnu!«

7. »Och, bydź wšak změrom, holečo,
ty budźeš krydnyć mje.«
»Kajku by dał mi róžičku,
hdyž budu krydnyć će?«

8. »Prěnje łopješko zelene,
druhe pak čerwjene,
třeće łopješko lesne tak
kaž twoje wašničko.«