1. Zhotował so pólski kral za prošerja,
||: šoł je wón k’ kejžorej wo joh dźowku. :||

2. »Dajće tom prošerjej jeho dar,
||: zo nam wón póńdźe z dwora won.« :||

3. »Wo wašoh dara ja njerodźu,
||: ja chcu tu wašu dźowku měć.« :||

4. »Štóž chce tu našu dźowku měć,
||: tón dyrbi wjele chlěba měć.« :||

5. »Njezměju-li ja chlěba dosć,
||: budu jej dawać całty jěsć. :||

6. »Chceš-li jej dawać całty jěsć,
||: dyrbiš ty wjele pjenjez měć.« :||

7. »Wo wašu dźowku ja njerodźu,
||: waša je dźowka frinkotawa.« :||

8. Hdyž je to zhonił jej’ młódši bratr,
dał je sej dźěłać pruty tři,
dał je ju šwikać nócku a dźeń.

9. »Z lěpšim, haj z lěpšim, ty bratřiko mój,
||: hewak ’dźeš dyrbjeć žiwjenje dać.« :||